Wiatrak

Wiatraki były niezbędnym elementem w krajobrazie polskiej wsi. Służyły do mielenia ziarna na mąkę z użyciem energii wiatrowej. Drugim typem takiego urządzenia był młyn wodny napędzany siłą wody z rzeki. Jednak tam, gdzie sieć hydrograficzna nie była rozwinięta, korzystano z siły wiatru. Wiatrak stawiano w oddaleniu od zabudowań i terenów zalesionych, aby mógł „złapać wiatr”. Mechanizm każdego wiatraka składał się z części napędowej, transmisyjnej i roboczej. 

Wiatrak typu koźlak został przeniesiony z miejscowości Świeryż z końca XVIII w. Nazwa „koźlak” pochodzi od konstrukcji nośnej wiatraka, którą jest masywny nieruchomy słup, tak zwany kozioł, na którym osadzona jest cała konstrukcja budynku. Dlatego też czasem nazywano je wiatrakami słupowymi. Jest to najstarszy typ wiatraka, najpowszechniejszy na Mazowszu.

Korpus wiatraka zbudowany jest z bali drewnianych, na planie kwadratu, wysoki na dwie kondygnacje, zwieńczony dwuspadowym dachem krytym gontem. W przedniej części na wysokości dachu umocowane są skrzydła, czyli śmigi. W tylnej części znajdują się schody prowadzące do drzwi wejściowych w pierwszej kondygnacji. W drugiej kondygnacji znajdują się drzwi służące do wciągania worków z ziarnem i wydawania worków z mąką. Wewnątrz wiatraka znajduje się maszyneria służąca do mielenia ziarna na mąkę, napędzana energią ze skrzydeł obracanych przez siłę wiatru. Najważniejszym elementem wnętrza są potężne kamienie młyńskie, które można zobaczyć obok budynku.