Chałupa na dotyk

W chałupie z poł. XIX w. przeniesionej ze wsi Skowroda została przygotowana wystawa prezentująca tradycyjne wnętrza księżackie z możliwością wchodzenia do izb i dotykania wszystkich eksponatów. Umożliwi to zarówno osobom z niepełnosprawnością, jak i wszystkim zwiedzającym dokładne zapoznanie się z wyposażeniem i dekoracjami w chałupie. Zwykle jest to niemożliwe ze względu na stosowane wygrodzenia izb oraz środki konserwujące używane do zabezpieczania muzealiów.

Chałupa z połowy XIX w. przeniesiona ze wsi Skowroda usytuowana jest w części skansenu prezentującej owalnicę. Szerokofrontowa chałupa zbudowana jest z bali drewnianych. Cztery okna z usytuowane są w ścianie frontowej budynku. Stolarka okienna i drzwiowa pomalowane są na kolor brązowy farbą olejną. Przelotowa, centralnie umieszczona sień dzieli budynek na dwie części: codzienną i świąteczną. Izba robocza znajduje się z prawej strony sieni, izba świąteczna z lewej. Ściany w sieni i izbach zostały pobielone wapnem. Czterospadowy dach  pokryty jest strzechą.

Do izby świątecznej prowadzą drzwi, które otwierają się w stronę sieni. Wewnątrz znajduje się dwoje okien. Uwagę zwraca pusty środek izby, który miał potęgować wrażenie schludności i przestronności wnętrza. Po prawej stronie od drzwi znajduje się kuchnia z ogrzewaczem. Izba świąteczna jest bogato udekorowana, zawiera wiele wycinanek i bukietów bibułowych. Pod sufitem wisi okazała ozdoba papieroplastyczna, czyli pająk. Wszystkie te ozdoby gospodyni wykonywała własnoręcznie, sama lub z córkami i zawsze bardzo dbała, aby dobrze się prezentowały. Na ścianach zawieszono obrazy święte, głównie oleodruki. Pod ścianą po lewej stronie od drzwi jest ustawiony kredens drewniany. W dolnej części za zamykanymi drzwiczkami można było przechowywać potrzebne naczynia, a w górnej drzwiczki przeszklone i poziome półki prezentowały dekoracyjnie malowaną ceramikę. Stojąca pod oknami długa drewniana ława posiada ozdobne oparcie. Było to wyjątkowe miejsce dla gości. W rogu izby, pod ścianą koło okna stoi prostokątny drewniany stolik na toczonych nogach, przykryty białym obrusem. Stolik ten pełni funkcję ołtarzyka domowego. Ustawiono na nim drewniany krucyfiks i ręcznie wykonane bukiety z kolorowej bibuły. W przeciwległym rogu izby znajduje się łóżko drewniane przykryte wełnianą, pomarańczową tkaniną w kratę czyli „nospą”. Przy łóżku stoi dekoracyjnie malowana skrzynia wianna, w której przechowywano stroje świąteczne.

Do izby roboczej, usytuowanej po prawej stronie sieni, prowadzą drzwi wejściowe otwierające się w stronę sieni. Izba posiada dwa okna. Przy ścianie po prawej stronie drzwi wejściowych znajduje się kuchnia z ogrzewaczem. Ruchome wyposażenie izby zawiera meble użytkowe, sprzęty i naczynia codziennego użytku. Izba robocza była bowiem miejscem codziennego życia całej rodziny. Na ścianach zobaczyć możemy elementy plastyki dekoracyjnej (wycinanki, bukiety z bibuły i wełny oraz pająk), obrazy z wizerunkami świętych, jednak w mniejszej ilości niż w izbie świątecznej. Ważnym elementem wyposażenia izby roboczej jest warsztat tkacki, służący do przygotowywania tkanin, ustawiony w głębi wnętrza pod oknem. W pobliżu warsztatu umieszczone są przedmioty do obróbki włókna lnianego i wełnianego. Jest to kołowrotek do przędzenia nici, wijadło do przewijania przędzy, motak do tworzenia motków oraz szczotki do czesania lnu. Usytuowanie kredensu drewnianego, łóżka i skrzyni wiannej jest takie samo, jak w izbie świątecznej. Sprzęty te używane są jednak na co dzień i skrywają w sobie powszednie przedmioty. W kredensie chowano naczynia do codziennych posiłków i drewniane łyżki, natomiast skrzynia była miejscem przechowywania znoszonej odzieży świątecznej, którą można było używać na co dzień.